طرز تهیه لابستر گریل شده

تفاوت خرچنگ، میگو و لابستر

در این مقاله هر آن چیزی که برای درک تفاوت خرچنگ، میگو و لابستر و طرز تهیه لابستر لازم است را بررسی می‌کنیم. همچنین به خواص غذایی هر کدام و انواع روش‌های طبخ و پخت آن‌ها خواهیم پرداخت. همراه ما باشید.

مهم‌ترین نکات

• تفاوت های خرچنگ، میگو و لابستر چیست؟
• شباهت های میگو، لابستر و خرچنگ چیست؟
• لابستر میگو است یا خرچنگ؟
• تمایزات طعم و نحوه پخت میگو، لابستر و خرچنگ

 

ده پاها؛ لابستر، میگو و خرچنگ­‌ها

مانند حشرات خشکی، سخت پوستان آبزی بی‌مهرگان نوعی موجودات دریایی هستند که جایگزین چارچوب داخلی استخوان یا غضروف با یک اسکلت بیرونی به شکل زره دارند. پوسته بیرونی این موجودات به صورت قطعه‌بندی و مفصل‌بندی طراحی شده است تا به آنها امکان حرکت داده و این موجودات بتوانند در محیط آب شنا کرده، غذا بخورند، از شکارچیان فرار کنند و حتی با شکارچیان مبارزه کنند. خرچنگ‌ها، لابسترها و میگوها از دسته ای از این موجودات به نام “ده پا” هستند، به این معنی که دارای ۱۰ عضو پاپنجه‌ای هستند.

از نظر آشپزی، این سخت پوستان دارای ویژگی بیولوژیکی منحصر به فردی هستند. گوشت آنها حاوی مقادیر زیادی از آمینو اسیدهای آزاد است که به طور معمول در پروتئین‌های زنجیره کامل پیدا نمی‌شوند. این ویژگی به گوشت آنها طعم‌های غنی، شیرین، و پیچیده‌ای می‌بخشد که معمولاً در سایر غذاها دشوار به دست نمی‌آید. به همین دلیل، سخت پوستان آبزی بی‌مهرگان محبوبیت زیادی در آشپزی دارند و به عنوان غذای لوکس شناخته می‌شوند.

میگوها

میگو ها از دسته جانداران و موجودات دریایی هستند که در طبقه سخت پوستانی است. آن ها پا دارند و تعداد پا های این موجودات دریایی ۱۰ عدد است. اما پا های این جاندار ها بسیار ضعیف و باریک است که با کوچکترین ضربه شکسته و نابود می شود. میگو ها جانداران آبزی هستند ک در کف دریا ها و اقیانوس ها زندگی می کنند و نقش مهمی در اکو سیستم  دریایی دارند.

میگو ایرانی که در دریا های بندر عباس صید می شود طرفداران زیادی دارد. در همین بنادر انواع این موجود دریایی یافت می شود که خواستار و طرفداران بسیار زیادی دارد. در میان غذا های دریایی موجود در دنیا تنها این موجود دریایی است که مقدار جیوه آن صفر است و به همین علت تمامی افراد می توانند از آن مصرف بکنند.

خرچنگ، میگو و لابستر سه نوع دریایی از غذاهای دریایی هستند که به عنوان دریایی‌ترین غذاهای مورد علاقه بسیاری از افراد شناخته می‌شوند. این سه نوع دریایی از لحاظ ظاهری، مزه، ترکیبات مغذی و کاربردهای آشپزی متفاوتی دارند.

میگوها انواع زیادی دارند که گونه‌های مختلفی دارند. این موجودات زنده برای زنده ماندن نیاز به آب دارند، به عبارت دیگر، آبزی هستند. هر کدام از این جانداران ویژگی‌ها و خصوصیات خود را دارند، و بسیاری از این گونه‌ها به عنوان منابع خوبی از غذای دریایی معرفی می‌شوند.

خواص میگو

میگوها یک منبع عالی از پروتئین و مواد مغذی هستند و دارای خواص سلامتی متعددی می‌باشند. در ادامه برخی از خواص میگوها برای سلامتی بشر آورده شده است:

1. منبع عالی پروتئین: میگوها دارای مقدار زیادی پروتئین هستند که برای ساخت و تعمیر سلول‌ها و بافت‌های بدن بسیار مهم است. پروتئین‌های موجود در میگوها حاوی اسیدهای آمینه ضرور برای عملکرد بهینه بدن می‌باشند.
2. منابع معدنی و ویتامینی: میگوها دارای مقدار زیادی منیزیم، فسفر، پتاسیم، و سلنیوم هستند که به عنوان مواد معدنی مهم برای سلامت قلب و عروق، استخوان‌ها، و عملکرد عضلات ارائه می‌شوند. همچنین، حاوی ویتامین‌هایی نظیر ویتامین B12، B6، و نیاسین هستند.
3. کم کالری و کم چربی: میگوها کم کالری و کم چربی هستند و به عنوان یک منبع پروتئینی با انرژی بالا و کم چربی می‌توانند به مراقبت از وزن و کاهش خطر افزایش وزن کمک کنند.
4. منابع آهن: حاوی مقدار معتبری آهن هستند که به تولید هموگلوبین (پروتئین حمل‌کننده اکسیژن) در بدن کمک می‌کند و از فقر آهن جلوگیری می‌کند.
5. آنتی‌اکسیدان‌ها: میگوها حاوی سلنیوم هستند که یک آنتی‌اکسیدان مهم است و به محافظت از سلول‌ها در برابر آسیب‌های اکسیداتیو کمک می‌کند.
6. مفید برای سلامت قلب و عروق: مصرف منظم میگوها می‌تواند به بهبود سلامت قلب و عروق کمک کند. اسیدهای چرب امگا-۳ موجود در میگوها می‌توانند به کاهش التهاب‌ها، کاهش فشار خون، و کاهش خطر بیماری‌های قلبی عروقی کمک کنند.
7. بهبود عملکرد مغزی: میگوها دارای مقدار زیادی اسیدهای چرب امگا-۳ هستند که به عملکرد مغزی و حافظه افراد کمک می‌کنند.
8. حفظ سلامت استخوان: منیزیم و فسفر موجود در میگوها مهم برای سلامت استخوان و افزایش چگالی استخوان‌ها هستند.

برخی از انواع معروف میگوها عبارتند از:

1. میگو سفید: این نوع میگوها دارای گوشت سفید و خوشمزه‌ای هستند و بیشتر در بازارها و رستوران‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند.
2. میگو آرسنیک: این گونه میگو در آب‌های شور و نمکی زندگی می‌کند و گوشت آن سفید و خوشمزه است.
3. میگوهای تایلندی: میگوهای پرورشی در تایلند به عنوان یکی از محبوب‌ترین گونه‌های میگو شناخته می‌شوند.
4. میگو کربی: این گونه معمولاً در اقیانوس آرام یافت می‌شود و دارای گوشتی شفاف با طعم خنک و تازه است.
5. میگو شمالی: این میگو در مناطق شمالی اقیانوس آتلانتی یافت می‌شود و گوشت آن به رنگ قرمز تیره است.
6. میگوهای تیلاپیا: این گونه میگوها معمولاً در کشورهای آسیایی پرورش داده می‌شوند و برای مصارف خوراکی مناسب هستند.
7. میگوهای جنوبی: این گونه در آب‌های جنوبی اقیانوس آتلانتی وجود دارد و دارای گوشتی خوشمزه با رنگ سفید است.
8. میگوهای ببری: این گونه میگوها دارای طرح‌های زیبا و رنگارنگ در پوست خود هستند و معمولاً برای مصارف تزئینی و سفره‌های پذیرایی استفاده می‌شوند.

 

به علاوه، در سراسر جهان بسیاری از گونه‌های میگو دیگر نیز وجود دارند که برای مصرف خوراکی یا مصارف مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرند.

• ظاهر: میگوها دارای پوست نرم و ایمنی هستند که به شکل انتن‌های طولانی و دم خمیده شناخته می‌شوند.
• مزه: گوشت میگوها دارای مزه ملس و مطبوعی است که در طبخ‌های مختلف، از جمله پاستا، کاربرد دارد.
• ترکیبات مغذی: میگوها نیز حاوی پروتئین بالا هستند و دارای اسیدهای چرب اصولی مانند امگا-۳ هستند. همچنین، حاوی ویتامین D و ویتامین B12 می‌باشند.
• نحوه طبخ:میگوها در انواع غذاها مورد استفاده قرار می‌گیرند، از جمله سوپ، تابه‌ها، سالادها و پاستاها.

درباره خرچنگ ها

خرچنگ‌ها (Crabs) گروهی از جانوران دریایی هستند که به عنوان اعضای زیرگروه Decapoda از راسته‌ی (Order) Brachyura در کلاس ماکروپودا (Malacostraca) تصنیف می‌شوند. این موجودات اغلب با پوست سخت و پنج پایانه‌ای خودشان شناخته می‌شوند. در ادامه، تعدادی از ویژگی‌ها و مشخصات مهم در مورد خرچنگ‌ها آورده شده است:

پوست سخت: خرچنگ‌ها دارای پوست سخت و مقاومی هستند که به عنوان پانیر (exoskeleton) شناخته می‌شود. این پوست به ویژه در نوبت‌های اولیه زندگی خرچنگ‌ها نرم است و با گذر زمان سفت و سخت می‌شود. برای رشد، خرچنگ‌ها باید پوست خود را متمایز کنند و پوست جدیدی را بپوشانند.

پایانه‌ها: بیشتر خرچنگ‌ها پنج پایه را دارند. دو پایه اول به عنوان چلوپود (chelipeds) شناخته می‌شوند و برای دفاع و شکار استفاده می‌شوند. سه پایه دیگر به عنوان پایهای مشیاری (walking legs) شناخته می‌شوند و برای حرکت در زمین و کارهای روزمره مورد استفاده قرار می‌گیرند.

ساختار بدنی: خرچنگ‌ها دارای ساختار بدنی مناسبی برای محیط دریایی هستند. آن‌ها می‌توانند با تغییرات در فشار و دما به خوبی تنظیمات بدنی خود را تنظیم کنند.

تنوع گونه‌ای: خرچنگ‌ها بسیار تنوع گونه‌ای دارند و در محیط‌های مختلفی از آبهای نمکی تا آبهای شیرین و حتی خشکی یافت می‌شوند. برخی از گونه‌های خرچنگ در آبهای گرمسیری زندگی می‌کنند و برخی دیگر در آبهای سردتر.

رفتار و تغذیه: خرچنگ‌ها اغلب به دنبال غذا هستند و مواد غذایی متنوعی از جمله گیاهان دریایی، ماهیان کوچک، و دیگر جانداران دریایی را می‌خورند. برخی از گونه‌های خرچنگ شکارچیان ماهیان کوچک هستند.

تربیت و تولید مثل: خرچنگ‌ها تعدادی از گونه‌ها به عنوان خرچنگ‌های کوچک یا “لارو” (larvae) شناخته می‌شوند که در ابتدا فاصله دارند و پس از مراحل تکاملی به شکل خرچنگ‌های بالغ تبدیل می‌شوند. برخی از گونه‌های خرچنگ نیز انتقال مستقیم به صورت تخم‌گذاری انجام می‌دهند.

خرچنگ‌ها به عنوان مواد غذایی در بسیاری از کشورها مصرف می‌شوند و در آشپزی جهانی جایگاه ویژه‌ای دارند.

• ظاهر: خرچنگ‌ها دارای پوست خاردار و پوست سختی هستند که به شکل سفت‌ترین مفصل‌ها شناخته می‌شوند.
• مزه: گوشت خرچنگ نسبت به میگو و لابستر دارای مزه‌ای شیرین‌تر و خامه‌ای است.
• ترکیبات مغذی: خرچنگ‌ها حاوی پروتئین بالا و کمی چربی هستند. آهن، زینک، ویتامین B6 و B12 نیز در آن‌ها وجود دارند.
• نحوه طبخ: خرچنگ معمولاً برای سرو در غذاهای آماده مصرف یا طبخ‌های ساده مانند “خرچنگ کوبیده” استفاده می‌شود.

لابستر:

لابسترها (Lobsters) یک گروه از جانوران دریایی بزرگ و گرم‌خوار هستند که به عنوان اعضای راسته‌ی (Order) Decapoda در کلاس ماکروپودا (Malacostraca) تصنیف می‌شوند. این موجودات زنده از خانواده Nephropidae به عنوان لابسترهای اصلی شناخته می‌شوند و در دنیای دریاها و اقیانوس‌های جهان واقع شده‌اند. در ادامه، ویژگی‌ها و مشخصات مهمی در مورد لابسترها آورده شده است:

پوست سخت: لابسترها دارای پوست سختی به نام پانیر (exoskeleton) هستند که از توریم آلی و مواد معدنی تشکیل شده است. این پوست سخت به لابسترها حفاظت می‌دهد و در طول زمان رشدشان به صورت منظم عوض می‌شود.

شکل بدنی: لابسترها دارای بدنی با شکل برجسته و پنجه‌های بزرگ هستند. پنجه‌های آن‌ها به عنوان چلوپود یا پنجه‌های شکاری شناخته می‌شوند و برای شکار و دفاع از خود استفاده می‌شوند.

رنگ و طراحی: رنگ لابسترها معمولاً متناسب با محیط زیست آن‌ها است و می‌تواند متنوع باشد، از قهوه‌ای تا نارنجی و حتی آبی. لابسترها از الگوها و اندازه‌های مختلفی برخوردارند که به آنها در مخفی ماندن از شکارچیان کمک می‌کند.

تغذیه و شکار: لابسترها گرم‌خوار هستند و بیشتر از همه به ماهی‌ها، ماهی‌های کوچک، میگوها و سایر جانداران دریایی شکار می‌کنند. آن‌ها از چلوپودهای خود برای گرفتن شکار و شکارچیان دیگر دفاع می‌کنند.

رشد و تکامل: لابسترها در طول زمان رشد می‌کنند و به اندازه‌های بزرگ‌تری می‌رسند. برای رشد، آن‌ها باید پوست خود را عوض کنند. مراحل جوانی لابسترها به نام لارو (larvae) شناخته می‌شوند و پس از مرور این مراحل به لابسترهای بزرگ تبدیل می‌شوند.

مصرف انسانی: لابسترها به عنوان منابع خوبی از غذای دریایی شناخته می‌شوند و در بسیاری از کشورها به عنوان مواد غذایی مصرف می‌شوند. آن‌ها معمولاً در رستوران‌ها و مناطق ساحلی به عنوان غذای لذیذی معرفی می‌شوند.

لابسترها یکی از جانوران دریایی مهم به شمار می‌روند و از لحاظ اقتصادی و اکولوژیکی اهمیت دارند.

• ظاهر: لابسترها دارای پوست سفت و سختی هستند و دارای دسته‌های بزرگ و خمیده می‌باشند.
• مزه: گوشت لابستر دارای مزه غنی و شیرینی است که معمولاً به عنوان یک غذای لوکس شناخته می‌شود.
• ترکیبات مغذی: لابستر حاوی پروتئین بالا و کمی چربی است. همچنین دارای ویتامین B12، منیزیم و فسفر می‌باشد.
• طبخ : لابستر معمولاً در غذاهای لوکس و مناسبات خاص مصرف می‌شود و به طبخ‌هایی مانند “لابستر خانگی” یا “لابستر بویل شده” استفاده می‌شود.

در نهایت، انتخاب بین این مواد غذایی به سلیقه شما و نیازهای آشپزی و ترجیحات ذوقی شما بستگی دارد. هر یک از این دریایی‌ها دارای خصوصیات منحصر به فردی هستند که می‌توانند به تنوع در آشپزی و تجربه‌های مذاقی شما افزوده شوند.

 

روش پخت، تهیه و سرو خرچنگ، لابستر و میگو

روش­‌های تهیه هر سه این­‌ها تا حدی با هم همپوشانی دارند. اما هر کدام نقاط قوت خود را دارند. میگوها، به دلیل اینکه کوچک‌ و خودکفا هستند، تقریبا برای هر روش پخت و پز مناسب‌اند. به جز پخت آرام. میگوها را می‌­توان به روش بخار پز، گریل، سرخ، سوخاری یا کبابی با موفقیت پخت و سرو کرد.

خرچنگ‌­ها اغلب به سادگی بخار پز یا آب پز می­‌شوند. اما می‌­توان آن‌­ها را نیز تقسیم کرد و به صورت سرخ یا کبابی پخت. لابستر پخته را می­‌توان گرم یا سرد سرو کرد یا در سالاد، املت، راویولی و بسیاری از غذاهای دیگر گنجاند. انواع خرچنگ‌­های گوشتی مانند Dungeness را می­‌توان به طور کامل بخار پز یا آب پز کرد، یا پوسته بالایی آن­‌ها جدا کرد تا طعم دهنده‌­ها بتوانند گوشت آن‌­ها را مزه دار کنند. پنجه­‌ها و پاها معمولا به صورت پخته و حاضری چه گرم و چه سرد به فروش می‌رسند.

 

حقایق و افسانه های جالب در مورد لابستر و میگو

آیا می دانستید که لابستر تابستانی می تواند بهتر باشد؟ و اینکه میگو منبع پروتئینی بدون چربی است؟

در مورد لابسترها، یک افسانه این است که لابسترهای ماده طعم بهتری نسبت به نرها دارند. اما این درست نیست. به گزارش Lobster Anywhere، هیچ تفاوتی در طعم و مزه بین لابسترهای نر و ماده وجود ندارد.

افسانه دیگر این است که لابسترهای غول پیکر سخت یا لاستیکی و لابسترهای کوچک لطیف و شیرین هستند. درحالی که برعکس این موضوع صادق است، لابسترهای غول پیکر گوشت لطیف‌تری دارند.

در مورد میگو، یک افسانه رایج وجود دارد که آن­‌ها کالری بالایی دارند. اما در واقع، میگوها منبع عالی پروتئین بدون چربی هستند. میگو همچنین به دلیل سرعت رشد بالای خود معروف است. به طوری که برخی از گونه­‌های میگو تا یک اینچ در هفته رشد می­‌کنند. علاوه بر این، برخی از گونه‌­های میگو می­‌توانند رنگ خود را تغییر دهند تا با محیط اطراف خود ترکیب شوند.

همچنین حقایق جالبی در مورد نحوه غذا خوردن لابستر و میگو وجود دارد. لابسترها اغلب به عنوان تغذیه کننده ته در نظر گرفته می شوند، در حالی که آ­ن­ها از غذاهای مختلفی تغذیه می­کنند و منحصراً تغذیه کننده ته دریا نیستند.

از طرف دیگر میگوها از بدن نازک و کشیده خود برای حرکت در فضاهای کوچک و گرفتن طعمه استفاده می­‌کنند. آن­‌ها همچنین پالیده خوار هستند و از زائده‌­های جلویی خود برای ذرات میکروسکوپی مواد غذایی را دریافت می‌کند.