درمان های اعتیاد و جداسازی تعدادی از ژن ها

درمان های اعتیاد 

تحقیقات در حال ادامه دارد به منظور بررسی راه‌های شکستن چرخه اعتیاد. در این زمینه، تحقیقات ژنتیک به عنوان یکی از پیشرفته‌ترین حوزه‌ها در مطالعه ماهیت اعتیاد در حال انجام است. تاکنون، این تحقیقات به دست‌آوردن اطلاعات فراوانی درباره اعتیاد در سطح ژنتیکی و فرآیندهای مغزی پرداخته است.

توانسته‌اند تعدادی از ژن‌ها، هورمون‌ها و مواد شیمیایی را در مغز جدا کنند که به طور مستقیم با انواع خاصی از اعتیاد ارتباط دارند. این جداسازی‌ها نقطه عطفی در شناخت جوانب ژنتیکی اعتیاد محسوب می‌شود.

شناخت این جنبه‌های اعتیاد، اساسی برای ایجاد مبناهای درمانی است که ممکن است منجر به تولید داروهایی بشود که به درمان اعتیادهای خاصی کمک کند. با این حال، تخصصیان ژنتیک تأکید دارند که پیدا کردن یک ژن واحد که موجب اعتیاد در افراد شود، شرط ضروری نیست.

درمان اعتیاد فرآیندی پیچیده و چندوجهی است که شامل رویکردهای پزشکی، روانشناختی و اجتماعی است. از آنجایی که هر فرد به صورت منحصر به فرد به مواد اعتیادآور واکنش نشان می‌دهد، درمان‌ها معمولاً به صورت شخصی‌سازی شده طراحی می‌شوند.

انواع درمان‌های اعتیاد:

1. مشاوره و درمان روانشناختی:

   • رفتار درمانی شناختی (CBT): به بیماران کمک می‌کند تا الگوهای فکری و رفتاری منفی را شناسایی و تغییر دهند.
   • گروه درمانی: حمایت‌های اجتماعی و تجربی را فراهم می‌آورد.

2. دارو درمانی:

   • استفاده از داروهایی مانند متادون یا بوپرنورفین برای تسکین علائم ترک و کاهش تمایل به مصرف مجدد.

3. رویکردهای مکمل:

   • شامل روش‌های مانند مدیتیشن، یوگا و درمان‌های هنری که می‌تواند به کاهش استرس و اضطراب کمک کند.

4. برنامه‌های توانبخشی:

   • به بیماران کمک می‌کنند تا مهارت‌های زندگی مناسبی برای سازگاری با زندگی بدون مواد پیدا کنند.

جداسازی ژن‌ها در درمان اعتیاد:

تحقیق درباره ژن‌ها و نقش آن‌ها در اعتیاد یک حوزه نوظهور است که به محققان کمک می‌کند تا بهتر درک کنند چرا برخی افراد بیشتر به مواد اعتیادآور واکنش نشان می‌دهند و همچنین به توسعه درمان‌های شخصی‌تر کمک می‌کند. برخی ژن‌ها که ممکن است در اعتیاد نقش داشته باشند عبارتند از:

1. ژن‌های مربوط به انتقال‌دهنده‌های عصبی:

   معرفی تالارهای عروسی
   • ژن‌های مربوط به دپاکتیکون و انتقال‌دهنده‌های دوپامین که در پاداش و لذت نقش دارند.

2. ژن‌های متابولیزمی:

   • ژن‌هایی که در تجزیه و پردازش مواد مخدر در بدن نقش دارند، می‌توانند بر روی تحمل و وابستگی به مواد تأثیر بگذارند.

3. ژن‌های اضطراب و استرس:

   • برخی از ژن‌ها به طور مرتبط هستند و می‌توانند ریسک اعتیاد را تحت تأثیر قرار دهند.

استعداد ژنتیکی به احتمال زیاد به دلیل ترکیبی از ژن ها با هم کار می کند.

جالب اینجاست که تحقیقات نشان داده است که ژن ها نیز در کمتر مستعد شدن افراد به اعتیاد نقش دارند.

برخی افراد به جای نداشتن ژن‌هایی که احتمال اعتیادشان به یک ماده را افزایش می‌دهد. در واقع ژن‌هایی دارند که می‌تواند آنها را از معتاد شدن باز دارد.

در حال حاضر برخی از داروها در حال استفاده هستند که می توانند اعتیاد را درمان کرده یا علائم را کاهش دهند. سال‌هاست که از متادون برای درمان اعتیاد به هروئین استفاده می‌شود.

این دارو بر گیرنده های مواد افیونی تأثیر می گذارد و می تواند علائم فیزیکی و روانی ترک را کاهش دهد. داروی دیگری که برای درمان اعتیاد به هروئین امیدوارکننده است. LAAM (لووآلفا استیل متادول)، به عنوان یک آنتاگونیست مواد افیونی عمل می‌کند و گیرنده‌های مواد افیونی در مغز را از تحریک محافظت می‌کند و در نتیجه تأثیر هروئین بر مصرف‌کننده را کاهش می‌دهد.

یکی دیگر از داروهای تجویزی، نالمفن، نشان داده شده است که اعتیاد به قمار را مهار می کند. همچنین در حال آزمایش است تا ببیند آیا می تواند اعتیاد به الکل را درمان کند یا خیر، اما نتایج ضعیف تری نسبت به درمان اعتیاد به قمار نشان داده است.

رایج ترین داروهایی که برای درمان اعتیاد استفاده می شود، داروهای ضد افسردگی هستند. این داروها احساسات ناامیدی را که می تواند ناشی از وابستگی روانی باشد، برطرف می کند.

آنها همچنین می توانند به درمان هر بیماری از قبل موجود. مانند افسردگی، که ممکن است در وهله اول منجر به اعتیاد شده کمک کنند.

این نمونه خوبی از رویکرد جامعی است. که علم در حال حاضر برای درمان اعتیاد در پیش گرفته است.

این رویکرد کل‌نگر نیاز به پرداختن به بیماری مغزی اعتیاد، بلکه عوامل داخلی (مانند ژنتیک).  عوامل خطر خارجی که منجر به اعتیاد می‌شوند و باعث ایجاد آن می‌شوند را شناسایی می‌کند.

اعتیاد یک بیماری مزمن چندوجهی است و برای بازگرداندن زندگی فرد معتاد به حالت عادی نیاز به درمان چند وجهی است.

انواع توهم در افراد معتاد

دسته‌بندی انواع توهم در حالت عادی و به‌عنوان یک اختلال یا بیماری به مراتب راحت‌تر و قابل انجام‌تر است اما زمانی که بخواهیم این دسته‌بندی را برای افراد معتاد و انواع توهماتی که برای آن‌ها به وجود می‌آید انجام دهیم، کار چندان آسانی به نظر نمی‌رسد.

به‌طور کلی دسته‌بندی دقیقی از انواع توهمات افراد معتاد وجود ندارد. در حقیقت نوع توهمی که یک فرد پس از مصرف مواد مخدر توهم‌زا به آن دچار می‌شود، بیشتر به افکار و روان او برمی‌گردد.

از آن‌جایی که توهم هم یک اختلال و بیماری درونی و روانی است و وقتی یک فرد معتاد دچار آن می‌شود تنها دلیلش مصرف مواد مخدر توهم‌زاست نه دلایل دیگر، پس نوع توهمی هم که به آن دچار می‌شود کاملا به خود فرد بستگی دارد.

برای بررسی این موضوع لازم است علت روی آوردن آن فرد به مصرف مواد مخدر، مشکلات خانوادگی، مشکلات و اختلالات روانی، کودکی و خاطرات شخص، اطرافیان و هر چیزی که در ساختن احوالات کنونی فرد تاثیر داشته را بررسی کرد.

زمانی که یک شخص به یک دلیل خاص یا برای فرار از یک مشکل خاصی به مصرف این نوع از مواد مخدر روی می‌آورد، معمولا به توهمات مخصوص به همان احوالاتش هم دچار می‌شود.

برای مثال اگر شخصی به همسر خود شک دارد و فکر می‌کند همسرش درحال خیانت کردن به اوست، پس از مصرف مواد توهم‌زا هر حرکت و هر رفتاری از همسرش را منظوردار تلقی کرده و به افکارش میدان بیشتری می‌دهد. تا جایی که دچار توهم نسبت به این موضوع می‌شود.

یا اگر شخصی به دلیل مشکلات خانوادگی، عاطفی، فشارهای روانی و… خودش را غرق مصرف این مواد می‌کند، پس از مصرف توهماتش در حیطه مشکلات و حالت و افکاری ایجاد می‌شود که قبل از مصرف مواد مخدر داشته.

اگر دقت کرده باشید، دایره توهمات افراد معتاد بسیار گسترده بوده و هر شخصی نوع و شدت توهمش با سایر اشخاص فرق دارد که همین موضوع هم گواه این است که توهمات در افراد معتاد کاملا بستگی به روح و روان و احوالات خودشان دارد.

گاهی هم ممکن است فرد با مصرف موادی مانند شیشه به‌طور کلی بدبین و پرخاشگر شود و هر رفتاری که از سوی دیگران می‌بیند تصور کند می‌خواهد آن افراد به اون آسیب زده یا درحال توطئه‌چینی پشت سر او هستند.

گاهی اوقات هم ممکن است فرد توهم بزند قابلیت پرواز دارد و خودش را از ارتفاع پایین بیندازد، تصور کند نامرئی شده و از وسط خیابان حرکت کند، درباره سن‌وسال یا جنسیتش دچار توهم شود یا توهم بزند بیماری خاصی دارد.

موضوعی که درباره توهم افراد معتاد وجود دارد این است که معمولا این افراد بعد از این که آثار مواد مخدر ازبین برود، معمولا هیچ‌کدام از رفتارها، صحبت‌ها، تفکرات و هیچ‌چیزی از آن زمانی که مواد توهم‌زا مصرف کرده بودند را به یاد نمی‌آورند.